Bycie zamordowaną we śnie – czy ma to do siebie, że wprawiasz akcję w ruch?

I czy będą w mediach społecznościowych udostępniać twoje imię i robić rysunki twojej twarzy, i mówić sprawiedliwości musi stać się za dość?

I czy będą twoje imię przeinaczać i przerabiać cię na memy, i wiedzieć, jak lubiłaś układać włosy? Czy będą wiedzieć, jak spałaś ostatniej nocy, obok swojego chłopaka, jak pachniał butelkowanym piaskiem i laskami cynamonu, jak jego głowa spoczywała na twoim ramieniu, jak czuł każdy twój oddech i puls, jak nie przyszło mu do głowy, by pomyśleć ona teraz żyje, jak bardzo ona żyje?

Czy będą znać nocne miasto, muśnięcie skrzydła gołębia, jego uciszające gruchanie, opuszki łap ulicznego kota na betonie, gwar mrocznych samochodów przywodzący na myśl bicie serca, sznur twoich sąsiadów przemierzających schody w górę i w dół, w górę i w dół?

Czy będą znać twoje pogłębiające się oddechy, trzepot powiek, bicie serca jak ruch skrzydeł i taniec ostatnich snów w twojej głowie?

Czy będą wymawiać twoje imię, udostępniać twoje imię, czy staniesz się hasztagiem, symbolem, wezwaniem do działania?

Czy będą patrzeć na zdjęcia twojej roześmianej twarzy, czy będą płakać, czy będą przeklinać, czy będą myśleć była zupełnie jak ja, czy będą myśleć to mógł być ktokolwiek, to mogłam być ja?

Tekst ukazał się pierwotnie w piśmie Barzakh.